Η συγγραφέας Θωμαΐδα Τσιμερίκα μας εξέπληξε ευχάριστα με τη ποιητική συλλογή της «Είδα τον πόνο της ψυχής» από τις εκδόσεις «Ποιείν». Είναι μια ποιητική συλλογή με άξονα την ανθρώπινη ύπαρξη και τον ψυχικό πόνο που κουβαλά. Μια περιπλάνηση στα άδυτα της ψυχής. Μια ποιητική κατάθεση ψυχής με τον δακρυσμένο οφθαλμό που εύστοχα κοσμεί το εξώφυλλο της καλαίσθητης έκδοσης, μιας και τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής.
Η ποιήτρια συνθέτει τα βήματά της μέσα από τις εμπειρίες τη ζωής και περιφέρει τον αναγνώστη μέσα από τα ποιήματα της στα άδυτα της ψυχής
«Σπασμένη καρέκλα» ,«Ψυχή μου» ,«ΜΥΡΤΩ», «Χαμένη ζωή», «Θυμάμαι», «Ακόμα ζω», «Χαμένος χρόνος», «Κορονοιός», «Χαμένο πηγάδι», «Ακούω», «Σκέψη», «Πόνος και ανάσα», «Συννεφιά και βροχή», «Γολγοθάς», «Πάσχα», «Ψεύτικοι άνθρωποι», «Πόνος», «Νιώσε», «Δίψα για ζωή», «Ο πόνος της ψυχής».
Στο ποίημα «Σπασμένη καρέκλα», αναφέρεται μεταφορικά σε μια καρέκλα (που υπαινικτικά αλλά όχι άμεσα περιγράφει την μονοτονία της ζωή της) η οποία ράγισε από το βάρος του χρόνου που περνά αμείλικτα αφήνοντας πίσω του μια άδεια ζωή , χωρίς αναμνήσεις .Υπαρξιακό κενό και αποζητά απεγνωσμένα ένα «ταξίδι» να νοηματοδοτήσει την άχρωμη ύπαρξη της.
Στο ποίημα «Συννεφιά και βροχή», οι αναμνήσεις στενάχωρες πέφτουν σαν βροχή φέρνοντας την μελαγχολία. Σε κατάσταση μέθης, ανήμπορη να ελέγξει τις σκέψεις που χάνονται πριν προλάβουν να πάρουν μορφή κι όμως δονούν το είναι της και το γκρεμίζουν.
Απαισιόδοξες σκέψεις , βαριές (ανασαίνουν δίχως οξυγόνο) που φεύγουν για τον Άδη. Και εκεί που η ψυχή πια είναι παραδομένη στο τέλος , στην ανυπαρξία , ελπίζει , προσμένει ασφυκτικά από το Δημιουργό τη Λύτρωση.
“Ψάχνουν τον Αναστάσιμο Χριστό. Να ΛΥΤΡΩΘΟΥΝ.”
Στο ποίημα «ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ» , αγγίζει τις συνηθισμένες λέξεις τις παίρνει στα χέρια της , τις μετασχηματίζει, τις μεταμορφώνει και κατασκευάζει τη δική της λογικότητα μετατρέποντάς την σε εικονοποιητική δύναμη.
Σειρήνες και καλιακούδες οι άνθρωποι, μαγεύουν με τον ψεύτικο τραγούδι τους για να αρμέξουν τις ψυχές. Σταγόνα – σταγόνα αργά και βασανιστικά ρουφούν την ψυχική ενέργεια και περιμένουν στην γωνιά να κατασπαράξουν ότι απέμεινε από την αγάπη που κουβαλούσε αυτή η άδεια τώρα ψυχή.
Αλλά εκεί που διαγράφεται πια ο επίλογος έρχεται στο τελευταίο στίχο η λυτρωτική αλήθεια
“Που τώρα φοράει αλεξίσφαιρο γιλέκο.”
Ένα μπουκέτο ποιημάτων με φιλοσοφική ενατένιση της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από λέξεις που δονούν τη φαντασία με πρώτη ακριβή ύλη, την ψυχή της.
Μια ποιητική συλλογή με υπόκωφους ήχους θλίψης χωρίς να κορυφώνονται σε ξεσπάσματα . Απλά , υπαινικτικά αφήνοντας χώρο να αφουγκραστούμε τον δικό μας πόνο ψυχής. Να το αποδεχτούμε και να τον εξοστρακίσουμε όσο δυσκολοχώνευτος κι αν είναι.
Αλήθεια ακούμε τον πόνο της ψυχής μας , τον αισθανόμαστε , αφοσιωνόμαστε σε αυτόν ή αδιαφορούμε μέχρι να γιγαντωθεί και να μας συρρικνώσει ψυχικά;
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
Ονομάζομαι Θωμαή Τσιμερίκα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό της Χαλκιδικής, στο Κελί. Μένω στον Πολύγυρο Χαλκιδικής και εργάζομαι ως Νοσηλεύτρια. Αγαπώ την ποίηση και το παραμύθι.
Έχω παρακολουθήσει μαθήματα Δημιουργικής Γραφής, στη Θεσσαλονίκη (στο SCRIPT & ART). Έχω παρακολουθήσει δύο χρόνια σεμινάρια Παραμυθιού, εξ αποστάσεως της σχολής Tabula Rasa. Επίσης στην ίδια σχολή έχω παρακολουθήσει τα σεμινάρια: Ποίησης- Φιλοσοφίας, Στιχουργικής,
Λογοτεχνικής Γραφής. Φέτος παρακολουθώ, στην ίδια σχολή, το σεμινάριο: Τα είδη της Λογοτεχνίας. Παρακολουθώ μαθήματα κιθάρας, παραδοσιακού τραγουδιού-χορών και ζωγραφικής.
Διακρίσεις: Τιμητικός Έπαινος ποιητικού διαγωνισμού, 2020, τιμητική διάκριση ελεύθερου στίχου, 2021. Έπαινος β’, πεζογραφίας, 2021. Βραβείο β’ παραμυθιού 2021. Βραβείο Δ’ διηγήματος, 2022. Τιμητικός έπαινος Λογοτεχνίας, 2022, του περιοδικού STORYWITS.