Η ποιητική συλλογή «Η απώλεια» του Αδαμάντιου Δημητριάδη από τις εκδόσεις «ΚΕΦΑΛΟΣ», είναι ένα συγκινητικό ταξίδι της ανθρώπινης ψυχής.
Η συλλογή έχει θεματική που δεν είναι γενική και στοχαστική αλλά κινείται ανάμεσα στην απώλεια και την ελπίδα, με στίχους πλούσιους σε νοήματα και συχνά αυτοαναφορικά.
Η αγάπη στη μητέρα, κυρίαρχη αξία, είναι το δομικό στοιχείο όλης της συλλογής που είναι άλλοτε πανταχού παρούσα , άλλοτε σαν ανάμνηση , άλλοτε σαν στατική σκιά.
Ο αναγνώστης παρασύρεται μέσα από τις εικονοφόρες περιγραφές της βασανιστικής καθημερινότητας με την ασθένεια, την επιδείνωση της υγείας της αλλά και τον δρόμο προς τον ίδιο το θάνατο. Μια διαδρομή που την καθιστά αδύναμη και εύθραυστη. Μια κατάσταση όπου που η λογική δεν μπορεί να αποδεχθεί, αφήνοντας μικρές ρωγμές στη φαντασία όπου εκεί μπορεί και ξαναζωντανεύει η ελπίδα.
Μέσα από τα ποιήματα του ανακύπτουν ερωτήματα που βασανίζουν το νου και την καρδιά για το απευχθαίο, το αναπότρεπτο
«- από πότε μετριέται η ζωή σε σταγόνες;
-από τότε που μετριέται σε στιγμές.»
Μία καταβύθιση στη θλίψη και την απώλεια που εκφράζεται αγνά, ανεπιτήδευτα , χωρίς ξεσπάσματα .
«…Ο χρόνος μετράει αλλιώς εκεί
ή δε μετράει καθόλου
και είσαι ίδια, νέα,
σαν την τελευταία σου εικόνα.
Καρφιτσωμένη στο ίδιο σκηνικό,
Καρφιτσωμένη στον ίδιο ουρανό.
Δε γερνάς
Δε γυρνάς»
Στο ποίημα «Παγωμένη εικόνα» μέσα από εικόνες στατικότητας και φθοράς μεταφέρει τη σκληρή πραγματικότητα της απουσίας, ενώ ταυτόχρονα εξερευνά τη προσπάθεια διατήρησης της μνήμη μέσα από τις φωτογραφίες. Με μικρές κοφτές φράσεις, κατακερματίζει τη σκέψη αποδίδοντας την εσωτερική του σύγχυση και τη μοναξιά του θρήνου. Προσπαθεί να την οραματισθεί μετά τον θάνατο της, σαν μια απτή οντότητα.
«…Βλέπω τις φωτογραφίες σου
Γιατί μόνο έτσι, στιγμιαία,
Μπορώ να σ΄ αναστήσω
με το παγωμένο χαμόγελο
Και τη φλογισμένη καρδιά.»
Το ποίημα της συλλογής, «Φωνάζω» λειτουργεί ως η συναισθηματική κορύφωση και κατακλείδα της συλλογής «Η Απώλεια», ενσαρκώνοντας με τον πιο ωμό και σπαρακτικό τρόπο την αδυναμία του ποιητικού υποκειμένου να αποδεχθεί την απώλεια. Είναι μια συνεχής πάλη ανάμεσα στο «μη φύγεις» και στην σιωπηλή απλή συνειδητοποίηση ότι η φυγή έχει «ήδη συμβεί». O ρυθμός είναι άτακτος και συγκλονιστικός, Δεν πρόκειται για ομαλή μελωδική ροή αλλά για ρυθμό κατακερματισμένο που μιμείται την ασθμαίνουσα ανάσα ή τους λυγμούς του υποκειμένου. Έτσι ο αναγνώστης δεν το διαβάζει απλώς αλλά νιώθει το σοκ και την αγωνία της απώλειας.
Η κορύφωση του ποιήματος έρχεται με τη δραματική ανατροπή
«Μόνο έτσι θα μπορούσες να φύγεις»
Με τη φράση αυτή δεν εκφράζεται μόνο η αποδοχή του θανάτου αλλά και μια τραγική κατανόηση τη ανθρώπινης μοίρας: ότι τελικά κανείς δεν υπάρχει για πάντα ότι ακόμη και η πιο δυνατή παρουσία, τελικά χάνεται. Ως τελευταίο ποίημα της συλλογής λειτουργεί ως μια κραυγή που δεν ακούγεται ποτέ. Ένα συγκλονιστικό, σκοτεινά λυρικό κλείσιμο σε μια συλλογή που εξερευνά την πιο αληθινή και αμετάκλητη ανθρώπινη εμπειρία : Το θάνατο
«…Γι’ αυτό μπορούμε ν’ αναπνέουμε
Χωρίς οξυγόνο.
Χρόνια τώρα
Μέσα σ΄ αυτό το σπίτι.»
Η ποιητική συλλογή με αναντίρρητη ποιότητα , ψυχολογικό βάθος και λέξεις που στάζουν οδύνη, δεν διαβάζεται απλώς αλλά βιώνετε. Είναι το λογοτεχνικό ισοδύναμο της κραυγής που κόβεται , της σκιάς που στέκει δίπλα μας, του οξυγόνου που λείπει, αλλά μαθαίνουμε να ζούμε χωρίς αυτό.
Η συλλογή ψιθυρίζει τρυφερά στην ψυχή εκείνων που έχουν ζήσει τις δικές τους απώλειες ώστε να καταφέρουν φτάσουν στον προορισμό τους: «Στο ύστατο, αληθινό αντίο»
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Αδαμάντιος (Δημήτρης) Δημητριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1997. Είναι απόφοιτος της Γεωπονικής σχολής του Α.Π.Θ. Σπουδάζει Χημεία στο Α.Π.Θ. Γράφει στίχους για τραγούδια και άρθρα σε ηλεκτρονικά περιοδικά. Το βιβλίο “Η απώλεια” αποτελεί την πρώτη του συγγραφική απόπειρα.
(Πηγή: “Εκδόσεις Κέφαλος”, 2024)