Μια φορά κι ένα καιρό σε ένα μακρινό χωριό στη Λαπωνία ζούσε μια οικογένεια ταράνδων, αλλιώτικη από τις άλλες. Λέγεται ότι η γενιά τους κρατούσε από την οικογένεια του Ρούντολφ, του τάρανδου του Αη Βασίλη και τους είχε δοθεί το μυστικό της μακροζωίας και της ανακάλυψης των ευχών των παιδιών, κυρίως αφού ήξεραν όλες τις επιθυμίες τους αλλά ακόμη γνώριζαν ποιο παιδάκι, ήταν καλό και φρόνιμο, υπάκουο και έκανε τα μαθήματά του, ή εάν ήταν πρόσχαρο και ζωηρό ή ακόμη κι αν ήταν ευγενικό και καλό με τους γονείς του ή με τους γύρω του, γενικά αυτή η οικογένεια ταράνδων, ήταν πολύ ενημερωμένη για τα παιδιά και ήταν αυτή που έδινε αναφορά στον Αη Βασίλη μήνες πριν τα Χριστούγεννα, ώστε να γνωρίζει κι ο ίδιος για τα αγαπημένα τους δώρα ή για τις ευχές τους.
Η οικογένεια των Ταράνδων, αυτά τα Χριστούγεννα περίμενε ένα χαρούμενο γεγονός, η μαμά Ταρανδίνα βρισκόταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και όπου να ναι θα έφερνε στον κόσμο ακόμη ένα ταρανδάκι, όλοι ήταν χαρούμενοι και περίμεναν με αγωνία τα γεννητούρια. Είχαν στολίσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο στον κήπο και έβαλαν και τα κουδουνάκια, ώστε όταν το νεογέννητο ταρανδάκι έρθει στον κόσμο, να κουδουνίσουν χαρούμενα και να το μάθουν όλοι οι φίλοι τους.
Οι μέρες περνούσαν όμορφα σε εκείνο το χαρούμενο σπίτι στη Λαπωνία και από ώρα σε ώρα, ολάκερη η οικογένεια είχε συγκεντρωθεί και περίμεναν για τη γέννηση του νέου μέλους της, όταν εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό, έπιασαν οι πόνοι την μαμά Ταρανδίνα, ο μπαμπάς Τάρανδος ήξερε ότι χρειαζόταν απόλυτη ησυχία αλλά και να νιώθει ζεστασιά κι ασφάλεια, ώστε να φέρει το νεογέννητο σε ένα χαρούμενο περιβάλλον, γερό και δυνατό. Οι ώρες περνούσαν και η μαμά Ταρανδίνα δεν ακουγόταν, αλλά ούτε κάποιο κλάμα από το νεογέννητο μωρό Τάρανδο.
Όλοι άρχισαν να ανησυχούν, αλλά δεν ήθελαν να βάλουν το κακό στο νου τους, ίσως να ήταν απλά μια καθυστέρηση, ή το ταρανδάκι να μην ήθελε να βγει ακόμη στο νέο αυτό άγνωστο κόσμο. Επιτέλους η πόρτα άνοιξε και φάνηκε η μαμά Ταρανδίνα και πιο πίσω ένα μικροσκοπικό ταρανδάκι, που έκανε προσπάθειες να σταθεί στα πόδια του. -Καλώς όρισες Μπράντελ, φώναξαν όλοι μαζί, καλώς ήρθες στο νέο σου σπιτικό. Το ταρανδάκι δεν φάνηκε να το νοιάζει για την οικογένεια, είχε βρει μια μεγάλη ξύλινη χριστουγεννιάτικη μπάλα και έπαιζε μαζί της, συνεχίζοντας πάντα τις φιλότιμες προσπάθειες του, για να σταθεί στα αδύναμα και μακριά πόδια του.
Ο μπαμπάς Τάρανδος κοίταξε την γυναίκα του με αγάπη και τρυφερότητα. – Να είναι γερό κι ευλογημένο, είπε και την αγκάλιασε. Εκείνη τη στιγμή, ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της.
-Ευλογημένο, ψιθύρισε κι εκείνη.
Μα τι συμβαίνει και κλαις; Όλα πήγαν κατ’ ευχήν, πρόσθεσε ο μπαμπάς Τάρανδος.
Το παιδί μας γεννήθηκε χωρίς κέρατα, είπε στενάχωρα η μαμά Ταρανδίνα και πολύ φοβάμαι, ότι θα χρειαστεί σύντομα, να τον πάμε σε ένα γιατρό.
Τι εννοείς γεννήθηκε χωρίς κέρατα; Όλα τα ταρανδάκια γεννιούνται χωρίς κέρατα κι ύστερα όταν ενηλικιωθούν, θα αποκτήσουν, πρόσθεσε πάλι ο μπαμπάς Τάρανδος. Εμείς όμως είμαστε από τη γενιά του Ρούντολφ, του μεγάλου τάρανδου του Αη Βασίλη και όλα τα νεογέννητα ταρανδάκια γεννιούνται με κέρατα, απάντησε η μαμά Ταρανδίνα, κι εάν θυμάσαι, αυτό άλλωστε μας διακρίνει και μπορούμε να μαντεύουμε τις ευχές και τα θελήματα των παιδιών όλου του κόσμου και να κάνουμε τις ευχές των παιδιών πραγματικότητα. Μην ανησυχείς αγάπη μου, όλα θα πάνε καλά στο τέλος, αλλιώς δε θα είναι τέλος. Θα καλέσω τον ξακουστό κτηνίατρο, Δρ. Θεραπεία και θα του ζητήσω να έρθει σήμερα κιόλας, είπε ο μπαμπάς Τάρανδος, έδωσε ένα φιλί γλυκό και βγήκε έξω στον κήπο κι άρχισε να καλεί σε βοήθεια, με το γνωστό δυνατό μουγκρητό των ταράνδων.
Μα τι συμβαίνει αποκρίθηκε η Δρυς, άκουσα τα καμπανάκια από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, είχατε γεννητούρια; Γιατί μουγκρίζεις με την φωνή του κινδύνου; Είχαμε γεννητούρια, αλλά το ταρανδάκι μας ο Μπράντελ γεννήθηκε χωρίς κέρατα, έτσι καλώ κι εγώ το ξακουστό κτηνίατρο Δρ. Θεραπεία, για να έρθει να εξετάσει το μωρό μας.
Μάλιστα, έγνεψε η Δρυς αλλά δεν θα ‘ρθει, μου είπε το Έλατο ότι θα λείπει για όλη την χριστουγεννιάτικη περίοδο, γιατί κι αυτός τον χρειάστηκε γιατί έχει βγάλει ένα φοβερό εξάνθημα στο δεξί του κλαδί και δεν του περνάει… αλλά πρέπει να περιμένουμε. Εκτός κι αν η Δρυς κούνησε λίγο τα πάνω του κλαδιά, στη συνέχεια τα κάτω του κλαδιά, ήταν ένδειξη του πολύ μεγάλου συλλογισμού του. Το βρήκα ! Θα σας δώσω τη διεύθυνση ενός πολύ καλού κέντρου φιλοξενίας, τον ονομάζουν το σανατόριο της Φλόγας, και είναι υπεύθυνη μια πολύ καλή μου φίλη, η Αντωνίνα η βελανιδιά, και πηγαίνουν πολλά ζώα από όλη τη Λαπωνία, έχει ένα υπερσύγχρονο κέντρο και έχει πολλούς γιατρούς, όλων των ειδικοτήτων με αρκετά εργαστήρια, αυτή θα μπορέσει να σας βοηθήσει μέχρι να επιστρέψει ο Δρ. Θεραπείας.
Ευχάριστα νέα αγαπητή φίλη μου Δρυ, τρέχω να ειδοποιήσω τη γυναίκα μου, είπε ο μπαμπάς Τάρανδος και έφυγε με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη του.
Πήγαινε καλέ μου φίλε και εγώ θα ειδοποιήσω τον φίλο μου το γεράκι της στέπας και η Δρυς άρχισε να κουνάει τα φυλλώματα του σε ένα όμορφο παράξενο χορό . Δυο φυλλαράκια μπροστά και ένα πίσω και φφφφφφφφφφφφφφφφφφοθθθθθθθθ. Ένα φυλλαράκι κάτω και δυο μπροστά και φθιιιουυυυυυυυυυυυυφφφφφφφφφφφ. Ξαφνικά ένα γεράκι φάνηκε στον ορίζοντα, και άρχισε να πετάει πάνω από την Δρυ.
Κατάλαβα, του είπε καθώς χαμήλωνε το πέταγμα του και προσγειώθηκε σε ένα από τα κλαδιά του δέντρου. Θα περάσω το μήνυμα στους λύκους της στέπας, πες στην οικογένεια των Ταράνδων να είναι εδώ αύριο με την πρώτη αχτίδα του ήλιου, θα περάσουμε να τους πάρουμε και θα τους οδηγήσουμε στο σανατόριο της Φλόγας, αυτά λάλησε το γεράκι και πέταξε μακριά.
Έτσι κι έγινε το επόμενο πρωί, η οικογένεια των Ταράνδων με το νεογέννητο Μπράντελ στην αγκαλιά τους, περίμεναν τους λύκους με τα έλκηθρα. Όταν αυτοί έφτασαν με την πρώτη αχτίδα του ήλιου, ανέβηκαν και οι τρεις τους στο ειδικά διαμορφωμένο έλκηθρο με τα χοντρά σκεπάσματα .
Κρατηθείτε γερά, έχουμε δύσκολο και μακρύ δρόμο μπροστά μας, είπε ο αρχηγός των Λύκων και γαυγίζοντας δυνατά έδωσε το σήμα της εκκίνησης. Οι λύκοι άρχισαν να τρέχουν, να τρέχουν, σαν να είχαν φτερά και περνούσαν χιονισμένες κορφές απότομες και απόκρημνες, και περνούσαν ανάμεσα από δέντρα και σπηλιές όλο σταλακτίτες. Άφησαν πίσω τους το παγωμένο χωριό των Ταράνδων και μπήκαν στο μεγάλο δρόμο για την πόλη Τουντς, εκεί βρισκόταν το σανατόριο της Φλόγας ΖΩΗΣ της κυρίας Αντονίνας. Καλώς τους, καλώς τους, άρχισε να τους υποδέχεται, με τη γλυκιά φωνή της, μόλις πέρασαν την κεντρική είσοδο του σανατορίου, σας καλωσορίζω στο κέντρο φιλοξενίας μας Φλόγα ΖΩΗ, ελάτε, θα σας γνωρίσω και στους άλλους φίλους μας. Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια. Όλα εδώ έχουν ως κεντρικό άξονα, την αγάπη και το μοίρασμα των ιστοριών μας, καθώς και την συμπαράσταση καθ’ όλη τη διάρκεια της θεραπείας, ή της παρακολούθησης της ίασης.
Μιλάτε πολύ επιστημονικά, ψέλλισε η μαμά Ταρανδίνα κι εμείς εδώ ήρθαμε γιατί το νεογέννητο ταρανδάκι μας, ο Μπράντελ γεννήθηκε χωρίς κέρατα, πράγμα πολύ σημαντικό στη δική μας οικογένεια, να έχει το αρσενικό ταρανδάκι από την γέννα του, τα κέρατα του. Είναι το εργαλείο μας, για να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε και να ανακαλύπτουμε τις ευχές των παιδιών, όπου κι αν βρίσκονται αυτά , όποια γλώσσα κι εάν μιλούν. Καταγόμαστε από την οικογένεια των Ταράνδων του Ρούντολφ, του τάρανδου του Αη Βασίλη. Μόνο εμείς μπορούμε να έχουμε αυτό το προνόμιο και είναι στην οικογένεια μας εδώ και αιώνες. Καταλαβαίνετε ότι αν το ταρανδάκι μας, συνέχισε η μαμά Ταρανδίνα φανερά αναστατωμένη, θα είναι καταστροφικό για τις γενιές των παιδιών.
Μην ανησυχείτε, μου τα είπε όλα η Δρυς, τα θροΐσματα των φύλλων του έφεραν τις ειδήσεις και γνωρίζω ότι υπάρχει θεραπεία και θα ξεκινήσουμε σήμερα κιόλας. Θα βάλουμε τον Μπράντελ στην αίθουσα των ζαχαρωτών, είναι από τα πιο μεγάλα εργαστήρια μας κι εκεί θα του δώσουμε πολλές βιταμίνες ασημόσκονης και χρυσόσκονης, μέσα από την πεταλούδα που θα συνδέσουμε στο πόδι του και στο κεφάλι του. Για τους επόμενους έξι μήνες θα του χορηγούμε τις βιταμίνες χρυσόσκονης κάθε πρωί και τις βιταμίνες της ασημόσκονης κάθε βράδυ.
Φυσικά επιτρέπονται οι επισκέψεις και τις πέμπτες και τις Τετάρτες έχουμε τις καθιερωμένες γιορτές με τραγούδια και χορούς των ξωτικών από τα μυστικά μέρη του δάσους και όλοι συμμετέχουμε σε αυτές. Τα ξωτικά άλλωστε μας φέρνουν και ένα νέκταρ καμωμένο από νουφαρολούλουδα και βότανα θεραπευτικά, με μαγικές ιδιότητες που λαμπυρίζουν στο σκοτάδι και αυτό θα είναι στη τελική φάση της θεραπείας για την ενδυνάμωση των κεράτων του Μπραντελ. Μίλησα με το γιατρό Δρ. Θεραπεία και μου συνέστησε, να του δίνουμε αρκετές κουταλιές από αυτό το νέκταρ καθώς και μπόλικες ασκήσεις ευτυχίας.
Μπόλικες ασκήσεις ευτυχίας, απόρησε ο μπαμπάς Τάρανδος, και τι ακριβώς είναι αυτές;
Είναι αστείες γκριμάτσες προσώπου, που κάνουμε με τα παιδιά κάθε πρωί πριν οι πεταλούδες συνδεθούν με τις τεράστιες μπουκάλες χρυσόσκονης, όλοι οι γιατροί μας περνούν από δωμάτιο σε δωμάτιο και κάνουμε αστείες γκριμάτσες με το πρόσωπο μας, να κάπως έτσι και εκείνη τη στιγμή η κυρά Αντονίνα, τράβηξε τα μάτια της στο πλάι και έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο.
Η μαμά και ο μπαμπάς Τάρανδος άρχισαν να χαμογελούν και το ίδιο έκανε και ο Μπράντελ το ταρανδάκι, που μέχρι εκείνη την ώρα έπαιζε με ένα τεράστιο χιονάνθρωπο, που βρισκόταν στο δωμάτιο των ζαχαρωτών. Έμοιαζε να έχει εγκλιματιστεί πλήρως με το χώρο και είχε αρχίσει να ζωηρεύει, αφού έδωσε και μια φιλική κουτουλιά στην κυρία Αντονίνα.
Τέλεια, αναφώνησε εκείνη χαρούμενη, νομίζω μικρέ μου Μπράντελ , είσαι έτοιμος για την πρώτη πεταλούδα, που θα σου δώσει τις βιταμίνες χρυσόσκονης. Η κυρία Αντονίνα, άνοιξε μια μικροσκοπική πόρτα και χιλιάδες πολύχρωμες πεταλούδες ξεχύθηκαν και πέταξαν προς τον Μπράντελ και κάθισαν στο πόδι του, σχηματίζοντας ένα τεράστιο χωνί και πάνω σε αυτό το χωνί ήρθε κι έκατσε η πιο μεγάλη πεταλούδα που υπήρξε ποτέ, με δυο πελώρια χρυσαφένια φτερά και βάλθηκε να κάνει γύρους, κάθε φορά που η πεταλούδα στροβιλιζόταν, την ακολουθούσαν και οι υπόλοιπες και με χάρη και ακρίβεια, έριχναν τη χρυσόσκονη στο ποδαράκι του Μπράντελ και στο κεφαλάκι του.
Αυτός ο χορός συνεχίστηκε για πολλούς μήνες και χρόνια κάθε πρωί με τις αχτίδες του ήλιου και κάθε βράδυ με την λάμψη των αστεριών. Ο Μπράντελ έγινε αχώριστος φίλος με τις πεταλούδες και τα ξωτικά και έβγαλε κέρατα, μετά από αρκετούς μήνες και μπόλικη θεραπεία ασημοχρυσόσκονης και χρυσοσκοασημόσκονης, φύτρωσαν σιγά σιγά και δυνάμωσαν και μαζί με τις μαγικές ιδιότητες που είχε ήδη κληρονομήσει από τη γενιά του, να ακούει και να ανακαλύπτει τις ευχές των παιδιών, ήταν ακόμη για ένα λόγο ξεχωριστός, γιατί ήταν ο μοναδικός τάρανδος με τα κέρατα του, να φωσφορίζουν στο σκοτάδι και να τον ειδοποιούν σε περίπτωση που μια παιδική ευχή δεν πραγματοποιήθηκε.
Το σανατόριο της ΖΩΗΣ και η κυρία Αντονίνα συνεχίζουν να δέχονται ακόμη και σήμερα λογιών λογιών περιπτώσεις, που μοιάζουν ανίατες και να θεραπεύουν ότι κακό και ανεξήγητο, έχει σχέση με κόκκινα και λευκά στρατιωτάκια ή με κέρατα ταράνδων που δεν φυτρώνουν και εάν ποτέ βρεθείτε στη Λαπωνία, κοιτάξτε προς το Βορρά και κάντε κι εσείς μια αστεία γκριμάτσα, να είστε σίγουροι, ότι η οικογένεια του Μπράντελ , θα την δει.
Κι όπως όλα τελειώνουν καλά, έτσι εύχομαι σε όλους παραμυθένια υγεία και πολλά πολλά χαχανητά.
ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΣΚΟΠΟ
(Fably -Φλόγα )ΖΩΗ
Εύα Πετροπούλου Λιανού
Συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας